september-oktober in ons Bulgaars paradijsje

12 september 2018 - Ostrov, Bulgarije

Lieve blogvolgers,

Het after-tweedezit maandje op ons Bulgaarse erf bestond weer uit onovertroffen genieten. Iedereen stelt zich daar waarschijnlijk twee Belgen bij voor die rond 10u ’s morgens bij de ochtendkoffie reeds in conclaaf gaan om te bespreken wat de aperitief voor de lunch vandaag zal zijn; die langoureus lanterfantend door hun wijngaard dwalen waar ze voor de rest niets verloren hebben want de druiven zijn dit jaar niet goed genoeg voor wijn; die in de namiddag een beetje tipsy in hun respectievelijke ligstoelen met zicht op de Donau gaan doen alsof ze liggen te lezen (met hun ogen toe, zeker, laat ons niet lachen!) om dan ’s avonds, na een copieuze maaltijd met Bulgaarse vrienden, lichtelijk wankelend van het goede leven, de weg naar hun slaapkamer trachten terug te vinden.

Het zou kunnen en misschien zal het ooit zo zijn, maar deze maand gingen we met veel plezier voort in de trend die we tijdens de zomer al hadden gezet. Op tijd uit bed voor beton- en pleisterwerken, onkruid beleefd maar kordaat aanpakken, megalomane fruitbomen preventief kortwieken, het dakgebinte en de buitenmuren van ons ovenhuisje consolideren, een vijfhonderdtal noten uit onze eigenste notelaar plukken, kortom werkenwerkenwerken… 
Maar (de eerlijkheid gebiedt het ons toe te geven), er was ook tijd voor momenten van “pochivka ”, zoals ze het hier noemen: rust. Het obligate hangmatmoment in de loop van de namiddag, bijvoorbeeld. Alvorens in te dommelen, eerst nog eens over de rand van de hangmat naar die weidse Donau turen en dan in slaap gewiegd worden door een zachte bries. Zó Zen dat het Z-woord voor dit soort situaties ongetwijfeld werd uitgevonden. 
En daarna terug fluitend aan het werk voor een paar uurtjes.
Tijdens de bloedrode zonsondergang, prepareren we ons avondeten en, wanneer een eigele maansikkel een paar uren later de zon achterna gaat, trekken wij een flesje wijn open. En dan is het sterren kijken. Soms best moeilijk, hoor, met die pretentieuze Melkweg. Of met een vallende ster af en toe.

Als extraatje komt Mitsi, onze erfpoes, na een worp in augustus, ons haar gehele kroost, vier donzige stuks groot, aanbieden, net een week voor we vertrekken. De kleine, hulpeloze mormels van deze zomer zijn heuse ADHD’ers van deugniet-ogende katjes geworden. Holdersebolderse poezengekte alom!

En zeggen dat we binnen een goede week in China zitten waar ze met veel smaak honden en katten verorberen … Wég comfortzone, alles nieuw en alles anders. Waarom doen wij, globetrotters, onszelf dat toch aan? Hopelijk volgt het antwoord op deze uitermate confronterende vraag binnen een aantal weken, zo niet zitten we met een probleem… want we hebben een visum voor China van twee maanden. En daarna staat er nog een maandje Myanmar op het programma.

Wil je op de hoogte blijven van onze reis, registreer je dan even op onze reislogger-blog. Zo krijg je telkens een mailtje wanneer we een nieuw verhaal hebben gepost. We beloven het nu al: dat zal niet elke dag zijn, eerder om de zoveel weken.

Voor diegenen die het onnoemelijke geluk moesten missen om ons grote avontuur van vijf jaar geleden te volgen: de blog wimenanneke.aroundtheglobe.be met reisverhalen, foto’s en tekeningen is nog te bezoeken tot december 2018. Daarna wordt hij definitief afgesloten omdat de provider er spijtig genoeg mee stopt.

Een welgemeend dovijdane en tot later, vanuit China!

wimenanneke